dzień. Wtedy nagadają się do woli. Teraz zaś musi pędzić do chłopców, by dać im śniadanie. Odłożyła słuchawkę. W kuchni było pusto. W całym domu panowała cisza. Przez chwilę Amy stała nieruchomo. Naraz ogarnęła ją panika. Serce zabiło jej jak szalone, na całym ciele poczuła gęsią skórkę. Zatoka! Bez namysłu wybiegła na taras, obrzuciła wzrokiem ogród i brzeg. Łódka była na miejscu. Odetchnęła z ulgą. Wyszła na słońce i zaczęła nawoływać dzieci. Gdzie mogli tak nagle zniknąć? Znieruchomiała. Drzwi do szklarni były uchylone. - O Boże! - wyszeptała. Zaczęła biec. Chłopcy na pewno tam poszli, czuła to. Przeszkodzą Pierce'owi w pracy. Gdyby coś takiego stało się tuż po jej przyjeździe, byłaby zdenerwowana nie na żarty. Obawiałaby się jego reakcji. Na szczęście zdążyła go nieco poznać. Był całkowicie oddany pracy. Potrafił się w niej zatracić, ale jednocześnie bardzo kochał swoich siostrzeńców. Na ich widok od razu się rozpromieniał, aż miło było patrzeć. Gdy tu jechała, spodziewała się, że będzie mieć do czynienia z intelektualistą, którego obecność będzie ją przytłaczać i uświadamiać jej braki. Tymczasem Pierce okazał się zupełnie inny, a jego roztargnienie czyniło go... przystępnym. Wcale nie czuła się przy nim onieśmielona. Mało tego, coraz częściej łapała się na tym, że myśli o nim z troską. Tak było przy różnych okazjach. Pierce już na początku zaznaczył, że chciałby jadać kolacje razem z nią i z chłopcami. Jednak przez dwa dni z rzędu nie przyszedł, bo zbyt pochłonęła go praca. Trzeciego dnia zostawiła dla niego porcję w piekarniku, by jedzenie nie ostygło. Amy weszła do szklarni. Powietrze było tu cieplejsze i bardziej wilgotne niż na zewnątrz. Długi i wąski budynek bardziej kojarzył się z ogrodem botanicznym niż z prywatną posesją. - Benjamin? Jeremiah? Popatrzyła na zieloną gęstwinę lśniących liści. - Tu jesteśmy! - dobiegł ją głos jednego z chłopców. - Pomagamy wujkowi - dodał drugi. - Amy, chodź do nas! Sądząc po tonie głosu Piercea, wtargnięcie