– Ksiądz Ignacy ściska Ziobrę i łzy ociera, jakby odzyskał syna marnotrawnego. Ale syn wcale nie ma zamiaru okazać skruchy. Ani prosić o łaskę. – Ja do Mistrza muszę – opędza się przed miętoszącymi go rękami przyjaciół i uchyla przed braterskimi pocałunkami. – Braci trzeba ostrzec, że Pilchowski oszust, knuje, sprawę na złą drogę prowadzi. – Ten znów swoje. Mało ci tego? Na oczy przejrzyj, z nami bądź. – Nie mogę, bo to wy błądzicie. Ale Mistrz i wasze drogi kiedyś wyprostuje. Uwierzcie! – Ziobro wyrywa się z objęć Dzieżyńskiego i pędzi za Pilchowskim. Ksiądz chce go ścigać, ale zanim postąpi krok, za ramię łapie go Podhorecki. – Zostaw. On dla nas stracony. 40/86 2 jula 1845, czwarta czterdzieści pięć Chce wytrzeźwieć. Adam zostawił w szulerni wygraną oraz przyjaciół. Rozgorączkowanych i pijanych. Liczy, że chłodne powietrze przegna alkohol z głowy i zmyje napawający go obrzydzeniem do samego siebie bród karcianego nałogu. Ale zamiast ulgi czuje zaciskającą się na szyi obręcz. To inny lęk niż ten, który towarzyszył grze. Tamten zmieszany był z przyjemnością, która łaskotała mu nerwy. Ten nowy jest czarny jak cienie między przyporami kościoła Świętego Seweryna. Nie zatrzymuje się ani na chwilę, by zajrzeć w oczy gargulcom, które gapią się na samotnego wędrowca zza krawędzi dachu. Kawy! – wyje każdy skrawek jego ciała, kiedy jest już blisko swojej nory. Ale trudno jest się wspinać w górę rue Mouffetard, 41/86 kiedy ciężka głowa chce oderwać się od ciała i potoczyć w dół. Ulica jest pusta, a słońce jeszcze nie zaczęło odparowywać wilgoci nocy. Nagle Podhorecki przerywa uporczywy marsz. Jakiś dźwięk dobiega go z góry. Jakby cichy wybuch. Jeszcze ciemno, niewiele widać. To chyba pożar. Nie, ognisko. Ale po co ktoś rozpalałby ognisko na środku ulicy? I dlaczego ognisko biegnie w jego stronę? To nie ognisko. To biegnie jęk, bo to, co dostrzega u wylotu ulicy, jest bardziej dźwiękiem niż obrazem. Krzycząca krew, krwawa latarnia – przebiega mu przez głowę niemal równocześnie.