odwiedzic mojego ojca - oznajmiła. Eugenia, która własnie nabijała na widelec ziemniaka, nawet nie drgneła, ale Alex gwałtownie podniósł głowe i wbił w Marle wzrok. - Conrada? A po co? - Po pierwsze, to mój ojciec. A poza tym ta wizyta mo¿e mi pomóc odzyskac pamiec. No i... słyszałam, ¿e jest powa¿nie chory. - To prawda i bardzo chciałbym zabrac cała rodzine w odwiedziny do Tiburon. Zwłaszcza małego. Ale trzeba pomyslec o tym człowieku. -Alex odsunał talerz i oparł łokcie na stole. - Co by czuł, widzac cie w tym stanie? Marla rzuciła okiem w lustro wiszace nad pomocnikiem. Wygladała coraz lepiej. Since znikały, opuchlizna sie zmniejszała, włosy, porzadnie uczesane, lsniły w swietle. - Chyba... ucieszyłby sie, widzac, ¿e wyszłam z tego cało. Eugenia popiła kes miesa winem. - Chyba bede mogła pojechac do Tiburon. W tym tygodniu mam kilka spotkan, ale mo¿e w nastepnym... - Sadze, ¿e bede w stanie pojechac tam sama - odparła zniecierpliwiona Marla. Miała ju¿ dosc tego, ¿e wszyscy traktuja ja, jakby była niepełnosprawna. Zaczynała widziec ten dom jako cos w rodzaju luksusowego wiezienia, co było, oczywiscie, smieszne. Chciała spotkac sie z ojcem w cztery oczy, bez rodziny. - Nie mo¿esz prowadzic - przypomniał jej Alex. - Czemu? - Có¿, twój samochód znajduje sie w warsztacie, a ty dopiero co wyszłas ze spiaczki... 200 - Ju¿ odzyskałam przytomnosc. Nie widze powodu, by zawracac twojej matce głowe moimi sprawami. Ani tobie. Nie musisz organizowac dla mnie wycieczki. W koncu rozmawiamy o moim ojcu. - Marla urwała, czujac, ¿e jeszcze chwila, a straci cierpliwosc. Pod cienka warstwa uprzejmosci i wyszukanych manier, za kregiem swiatła odbijajacego sie w kryształach i srebrach, w tym wielkim, posepnym domu powietrze było geste od niedomówien, a w ciemnych katach kryły sie mroczne tajemnice. - A jesli chodzi o samochód, to przecie¿ Lars mo¿e mnie zawiezc. Nie była to najprzyjemniejsza mysl, ale uznała, ¿e wszystko jedno. Czuła, ¿e musi spotkac sie z ojcem i ¿e powinna sie z nim spotkac sam na sam. - Nie ma problemu - zapewniła ja z usmiechem Eugenia, której cierpliwosc zaczynała ju¿ działac Marli na nerwy. Poniewa¿ aluzje nie odnosiły po¿adanego skutku, postanowiła nazwac pewne rzeczy po imieniu. - Posłuchajcie, musze znalezc odpowiedzi na kilka pytan. Chce jak najszybciej odzyskac pamiec... przypomniec sobie was... i wszystko... I ju¿ najwy¿szy czas, ¿ebym znowu stała sie niezale¿na. Chce spotykac sie z przyjaciółmi, chodzic do klubu, a jak tylko pozbede sie tych drutów, wychodzic na lunch - skonczyła i czekała na reakcje. Eugenia kroiła mieso, tylko jej brwi uniosły sie powoli.