że nie ma w niej czegoś mocniejszego niż herbata. - Mówiłam, że jesteś kochany! Dlaczego nic nam wczoraj nie powiedziałeś? Oszczędziłbyś mi nerwów! - Musiałem najpierw ustalić kilka spraw. Panna Gallant i ja właśnie omawialiśmy jedną z nich. W końcu na niego zerknęła i nagle zrozumiała, dlaczego siedzi w obecności dam. Stłumiła niestosowny chichot. - Tak - poparła go skwapliwie. Gdyby ciotka Fiona wiedziała... - Czy mogę przekazać paniom wieść, milordzie? - Oczywiście. - Panno Delacroix, zdaje się, że będzie pani mogła tańczyć walca na przyjęciu urodzinowym. Rose wytrzeszczyła oczy. - Co? Alexandra skinęła głową. - Dzięki staraniom kuzyna zostaniesz dziś po południu przedstawiona księciu Jerzemu, a ponieważ wieczorem jest przyjęcie u Almacków... Dziewczyna pisnęła i podbiegła do Luciena. Uściskała go mocno. - Och, dziękuję, dziękuję, dziękuję! Hrabia zrobił dość niepewną minę. - Posłuchałem jedynie rady twojej guwernantki - burknął. - Tobie również dziękuję, Lex! - O Boże! Co się wkłada na spotkanie z następcą tronu? - zapytała Fiona, opadając na krzesło. - Na pewno coś konserwatywnego - odparł Kilcairn. - Poza tym książę nie lubi próżnego gadania, więc jeśli nie chcesz, żeby Rose została wyklęta z towarzystwa, musisz powstrzymać się od mówienia, ciociu. Jasne? Alexandra czekała na wybuch, ale pani Delacroix tylko uniosła umalowaną brew. - Oczywiście. Chodź, Rose, musimy zacząć cię ubierać. Dzięki Bogu, że kazałam madame Charbonne przygotować nową suknię! - Tak, mamo. - Lecz w drzwiach dziewczyna przystanęła, a na jej ładnej twarzy odmalowała się konsternacja. - A co z lordem Beltonem? Będzie bardzo rozczarowany. Alexandra wstała z zamiarem wyjścia. - Lord Kilcairn już go poinformował o zmianie planów. Spotkacie się innego dnia. - Panno Gallant - odezwał się hrabia, ukradkiem przydeptując jej suknię. - Mamy jeszcze coś do omówienia. Zakręciło się jej w głowie. - Przed prezentacją musimy jeszcze powtórzyć z pańską kuzynką zasady dworskiej etykiety, milordzie. Wstał od stołu i zastąpił jej drogę. - Najpierw dokończymy rozmowę. Na przekór wszystkiemu ogarnęło ją podniecenie. - Twoja matka ma rację - zwróciła się do uczennicy. - Lekcja przyniesie więcej pożytku, jeśli będziesz już stosownie ubrana. Rose skinęła głową i opuściła jadalnię, niemal podskakując. - Och, ledwo nad sobą panuję - dobiegł z korytarza jej głos. - Ja też - powiedział Lucien i pociągnął Alexandrę za suknię. - Drzwi są otwarte, milordzie - syknęła. Sądząc po jego wyrazie twarzy, hrabia nie przejąłby się, nawet gdyby stali na środku Pall Mall. Wziął ją za rękę i pociągnął za sobą. - Więc je zamknijmy. - To byłoby zdecydowanie niemądre... Przekręcił klucz w zamku, oparł ją o drzwi i zamknął jej usta pocałunkiem, który nie pozostawiał żadnych wątpliwości co do jego zamiarów.