guwernantka. - Płacze pani dlatego, że nie chce wychodzić za mąż, czy dlatego, że nie idzie tak gładko, jak się pani spodziewała? Dziewczyna zamrugała kilka razy. - Kuzynowi Lucienowi nie podoba się nic, co robię, a tak bardzo mi zależy, żeby go zadowolić. I mamę również. - Pragnie pani wyjść za arystokratę? - O, tak. - I zrobi pani wszystko, żeby osiągnąć cel? - O, tak, panno Gallant! - Chwyciła jej dłonie. - Myśli pani, że jest dla mnie nadzieja? - Tak. I proszę mi mówić Alexandra albo Lex. Tak mnie nazywają wszyscy przyjaciele. Panna Delacroix uśmiechnęła się radośnie. - Dziękuję, Lex. A ty mów mi Rose. - Dobrze. Teraz przejrzymy twoją garderobę, a jutro umówimy się z krawcową. W pewnym sensie zazdrościła swej podopiecznej. Rose marzyła o poślubieniu szlachcica i najwyraźniej nie liczył się dla niej wygląd ani charakter przyszłego pana młodego. Nie miała dużych wymagań. Pozostawało jedynie przekonać lorda Kilcairna, że nie będzie musiał się wstydzić za kuzynkę, a potem szybko znaleźć odpowiedniego kandydata i ustalić datę ślubu. W końcu zdecydowały się na ulubioną suknię Alexandry, z bladożółtego muślinu z niebieskim gałązkowym wzorem. Podwinęły ją trochę i o wpół do szóstej zeszły do jadalni. Zza uchylonych drzwi dobiegał ostry głos Fiony Delacroix. Po chwili usłyszały cichą odpowiedź hrabiego. Alexandra nerwowym ruchem poprawiła dziewczynie rękaw. Lord Kilcairn został w domu na kolację, choć nigdy tego nie robił. Była ciekawa jego reakcji. - Głowa wysoko - szepnęła. - Jakby cię nie obchodziło, co o tobie myślą ludzie. Rose skinęła głową i weszła pierwsza do jadalni. Hrabia wstał na ich widok. Jego szare oczy przesunęły się po kuzynce, a następnie pomknęły ku nauczycielce. - Kuzynie Lucienie. - Dziewczyna dygnęła i usiadła na krześle, które podsunął jej Wimbole. - Co masz na sobie? - zapytała matka surowym tonem. - Nigdy nie widziałam... - Właśnie - zawtórował jej siostrzeniec. - Przynajmniej raz wyglądasz jak człowiek. Rose uśmiechnęła się, a Alexandra wolno wypuściła powietrze z płuc. - Pożyczyłam ją od Lex. Tymczasem lord Kilcairn wyręczył kamerdynera, wskazując krzesło pannie Gallant. - Lex? - mruknął, pochylając się nad jej ramieniem. - To zdrobnienie nie pasuje do pani. Nie ma w nim tajemnicy. Wolę Alexandrę. Kiedy wymówił jej imię, na chwilę zamknęła oczy. Po plecach przebiegł jej rozkoszny dreszcz. Nim wymyśliła stosowną odpowiedź, hrabia wrócił na swoje miejsce. Całe szczęście, bo miała pustkę w głowie. - Nie wypada, żebyś nosiła rzeczy swojej guwernantki. Alexandra drgnęła i otworzyła oczy. Matka i córka mierzyły się wzrokiem, lecz ta ostatnia była już bliska łez. Pan domu kroił bażanta. - Panna Gallant ma gust - stwierdził. - Dobrze się składa, bo jutro będzie towarzyszyć Rose do madame Charbonne, która, jak wiem ze źródeł godnych zaufania, jest najlepszą krawcową w Londynie. - Wypił łyk porto i zerknął na panią Delacroix. - Może ty też się do niej wybierzesz, ciociu Fiono. - Lucienie, nie... - Zresztą możesz zostać w domu. - Jak śmiesz... - Pani Delacroix - wtrąciła Alexandra pospiesznie, zanim nad stołem zaczęły latać ostre przedmioty - byłabym wdzięczna za pomoc w doborze kolorów. Kobieta przez chwilę gotowała się ze złości.