Weszli do kawiarni, gdzie jasnowłosa dziewczyna rozmawiała właśnie z jakimś brunetem. To musi być ona, Maria Anna. Tanner uważnie popatrzył na kobietę, którą zamierzał poślubić. Nie zmieniła się wiele, choć wyglądała nieco inaczej niż kiedyś. Teraz nosiła się bardziej swobodnie, niż to pamiętał: jasne włosy związane byle jak w koński ogon, zwykłe spodnie w kolorze khaki i jasnoniebieska bluzeczka, słowem nic, co kojarzyłoby się z księżniczką. I z tą kobietą ma spędzić resztę życia. Przyrzekł to zrobić, jednak jeszcze nie do końca się z tym pogodził. Miał się ożenić z kobietą, której właściwie nie znał. W imię dobra ojczystego kraju. Od urodzenia wkładano mu w głowę, że dobro ojczyzny musi być dla niego na pierwszym miejscu. W dzisiejszych czasach los niewielkich państewek, takich jak Amar czy Eliason, był poważnie zagrożony. Łącząc swe siły, zwiększały szanse na przetrwanie. Dlatego Tanner nie miał wyboru. Musiał ulec i zgodzić się na aranżowane, dynastyczne małżeństwo. Tak jak to było od wieków. Oficjalnie przystał na takie rozwiązanie ze względu na uwarunkowania polityczne. Prywatne powody, których nie rozgłaszał, były nieco inne. Tak naprawdę czuł się zmęczony związkami z kobietami, bo w ostatecznym rezultacie zawsze okazywało się, że chodziło im jedynie o jego tytuł i majątek. Godziły się na odgrywanie roli księżniczki, ale bardzo szybko się zniechęcały, kiedy okazywało się, że to wcale nie jest takie słodkie zajęcie, a ciężka praca. Miał tego serdecznie dość. Ostatni związek otworzył mu oczy. Gdy rozstał się z Stephana, uzmysłowił sobie nagle, jak jałowe były jego dotychczasowe znajomości. Nie tego pragnął. W duchu marzył o miłości, ale wiedział, że to tylko rojenia bez szansy na spełnienie. Chciał więc choć wzajemnego szacunku. Dlatego małżeństwo z Marią Anną było dla niego do zaakceptowania. Ona doskonałe zdaje sobie sprawę z powinności ciążących na rodzinie panującej. Ich związek przyniesie korzyści obu krajom. Skoro on nie może mieć tego, czego pragnie, niech przynajmniej jego kraj coś zyska. - Księżniczka Marie Anne? - odezwał się. Dziewczyna wbiła w niego wzrok, marszcząc czoło. - Parker - powiedziała. - Dawno się nie widzieliśmy, Tanner. - Bardzo dawno - odparł, uśmiechając się. Nie odpowiedziała uśmiechem, wprost przeciwnie, spochmurniała jeszcze bardziej. W przeciągu ostatniej godziny to już druga ślicznotka, która tak na niego patrzyła. Skąd ta ponura mina? Nie bardzo mu to odpowiadało. - Nie aż tak bardzo - wymamrotała. A więc powitanie mieli już za sobą. Tanner postanowił przejść do rzeczy.