Bomba podłożona dwa lata wcześniej w paryskiej ambasadzie była przeznaczona dla księcia Carlise’a. Zabiła jego oddanego asystenta, który osierocił żonę i troje dzieci. Również za tym zamachem stał Blaque. Choć od uprowadzenia Rosalie minęło dziesięć lat, nikt przez ten czas nie zdołał udowodnić Blaque’owi winy. Do sprawy włączono najlepszych europejskich agentów, między innymi szwagra Edwarda, ale żadnemu nie udało się zdobyć wystarczających dowodów, że to Blaque był mózgiem wszystkich zbrodni. A teraz ma lada dzień wyjść na wolność. Edward ani przez moment nie wątpił, że Blaque będzie szukał zemsty. Po odsiedzeniu dziesięciu lat w cordinskim więzieniu uważał królewską rodzinę za swojego śmiertelnego wroga. Co ciekawe, siedząc za kratkami, cały czas nadzorował handel bronią, narkotykami i kobietami. I choć nie było co do tego najmniejszych wątpliwości, niestety, nie było również jednoznacznych dowodów. W pałacu przybędzie strażników. Zostanie wzmocniona ochrona. Interpol i System Międzynarodowego Bezpieczeństwa będą pracowały na pełnych obrotach. Co z tego, skoro do tej pory Blaque skutecznie bronił się przed najcięższymi zarzutami? Prawda zaś była taka, że dopóki przebywał na wolności i kierował swoją przestępczą organizacją, a wraz z nią reszta Europy, nie mogła spać spokojnie. Tego wieczoru rodzina Edwarda zasiadła do kolacji w komplecie. W rozmowach dało się wyczuć pewne napięcie, jednak ze względu na obecność gościa Alice mówiono raczej o sprawach ogólnych. Co do lady Isabelli, to przez cały czas siedziała sztywno wyprostowana i odzywała się tylko wtedy, gdy ktoś ją o coś zapytał. Edward najchętniej odesłałby ją z powrotem do Anglii, jednak ujęła go jawnym przywiązaniem, jakie okazywała jego bratowej. Alice była w trzecim miesiącu ciąży, więc za wszelką cenę należało oszczędzić jej stresu. Dwa lata wcześniej omal nie zginęła w zamachu, próbując własnym ciałem osłonić Jaspera. Jeśli więc lady Isabella potrafi sprawić, by Alice nie rozpamiętywała tamtej tragedii, Edward gotów był zaakceptować jej obecność w pałacu. Po pierwsze, czuł, że musi pilnie porozmawiać z Emmett. Emmett McCarthy był nie tylko jego szwagrem, lecz także szefem bezpieczeństwa, toteż musiał znać odpowiedzi na różne pytania, których Edward miał teraz dziesiątki. Na pewno trzeba będzie zrobić dużo więcej niż tylko wzmocnić straże. Edward nie zamierzał czekać z założonymi rękami, aż inni wykonają całą robotę i zapewnią ochronę jemu i jego najbliższym. Póki co spacerował po ogrodzie, do którego wyszedł zaraz po kolacji. Klnąc pod nosem, włożył ręce do kieszeni i odruchowo zerknął na granatowe niebo, rozjaśnione blaskiem dopełniającego się księżyca. Normalnie w takiej sytuacji pragnąłby obecności kobiety, z którą mógłby dzielić urok księżycowej nocy. Teraz jednak, przygnębiony i sfrustrowany, wolał być sam. Kiedy psy zaczęły warczeć, na moment zesztywniał. Dałby głowę, że w ogrodzie oprócz niego nie ma nikogo. Z drugiej strony, nigdy nie mógł być tego pewien. Tak czy owak jego leciwe charty nigdy nie warczały na członków rodziny ani na służących. Podświadomie szykując się do konfrontacji, cicho ruszył w stronę, z której dochodziły dźwięki. Jej śmiech bardzo go zaskoczył. Nie był sztywny ani wymuszony. Wręcz przeciwnie, dźwięczała w nim prawdziwa radość życia. Z pewnej odległości Edward obserwował, jak Isabella schyla się, by pogłaskać psa, który łasił się do jej kolan. - Hej, miła z was para! - rzekła ze śmiechem, kiedy podbiegł do niej drugi pies. Gdy przyklękła, światło księżyca padło na jej twarz i szyję. Zaintrygowany Edward zmrużył oczy. Zastanowiło go, że w tej chwili jego nowa znajoma wcale nie wygląda na cichą szarą myszkę. Blask księżyca wyostrzył rzeźbę jej twarzy, ożywił naturalną bladość cery i dodał głębi zielonym oczom. Edward mógłby przysiąc, że w jakiś magiczny sposób dostrzegł w tej kobiecie siłę i namiętność. A były to cechy, na które był wyczulony. Śmiech Isabelli niósł się w powietrzu, pogodny jak promień słońca, duszny jak parna noc. - Ejże, nie skaczcie na mnie - zaprotestowała. - Wybrudzicie mnie i co ja potem powiem? - Najlepiej nie mówić nic. Słysząc jego głos, gwałtownie podniosła głowę. Przez moment wyglądała na zaskoczoną, ale kiedy się wyprostowała, znowu była chłodną angielską damą. Dlatego pomyślał, że pasja, którą w niej dostrzegł, była tylko złudzeniem. - Dobry wieczór, Wasza Wysokość. - Bella była zła, że dała się tak łatwo podejść. - Sądziłem, że jestem w ogrodzie sam. - Ja również. - I to był jej błąd. - Przepraszam. - Nie ma za co. Nie może pani spać? - Niestety. Kiedy podróżuję, zawsze jestem trochę niespokojna. Psy zostawiły ją i pobiegły do swojego pana. Patrząc, jak je głaskał, nie mogła oprzeć się myśli, że wiele kobiet musiało zaznać podobnej pieszczoty. - Okna mojej sypialni wychodzą na ogród, postanowiłam więc pójść na spacer - wyjaśniła. Tak naprawdę zwabił ją słodki, upajający zapach egzotycznych roślin. Postanowiła więc połączyć przyjemne z pożytecznym i przy okazji spaceru zrobić szybki szkic terenu. - Osobiście wolę ogród nocą. Nocą wszystko wygląda inaczej - zauważył, przyglądając się jej. - Nie sądzi pani? - Owszem. - Skromnie skrzyżowała opuszczone ramiona. Tak przyjemnie było na niego popatrzeć, wszystko jedno, za dnia czy w nocy. Psy znowu podbiegły do niej i zaczęły trącać mokrymi nosami jej dłonie. - Polubiły panią. - Pewnie czują, że lubię zwierzęta. - Wyciągnęła rękę, by je pogłaskać. Wtedy po raz pierwszy zauważył, że jej ręce są smukłe i delikatne. - Jak się wabią pańskie psy? - Borys i Natasza. - Trudno o lepsze imiona dla rosyjskich chartów. - Kiedy je dostałem, w telewizji nadawali amerykańską kreskówkę o szpiegach. - O szpiegach? - Dłoń gładząca psi grzbiet na ułamek sekundy zastygła w bezruchu. - Tak, dwaj beznadziejni radzieccy szpiedzy bezskutecznie tropiący myszkę i wiewiórkę. - Aha. Niestety, nigdy nie byłam w Ameryce. - Naprawdę? To bardzo ciekawy kraj. Odkąd kilku członków naszej rodziny wzięło ślub z Amerykanami, Cordina nawiązała z tym krajem bliskie stosunki. - Jakiś czas temu poznałam pańską siostrę, Rosalie. Urocza i bardzo piękna kobieta. - Isabella uśmiechnęła się lekko. - Owszem. To ciekawe... - rzekł z namysłem. - Byłem w Anglii wiele razy, ale nigdy pani nie spotkałem. To dziwne. - Wręcz przeciwnie, Wasza Wysokość. Spotkaliśmy się. - Jest pani pewna? - Jak najbardziej. Pan tego nie pamięta, ale kilka lat temu książę Walii wydawał bal dobroczynny. Właśnie na nim królowa matka przedstawiła panu mnie i moją kuzynkę, lady Sarę. O ile sobie przypominam, pan i ona zostaliście potem bliskimi... przyjaciółmi. - Sara? - Cofnął się myślą do wspomnianego balu i natychmiast wszystko sobie przypomniał. Jego pamięć, z reguły dobra, w sprawach kobiet była bezbłędna. - Oczywiście, pamiętam panią - powiedział, choć trochę mijał się z prawdą. W jego wspomnieniach Isabella była niewyraźną zjawą ginącą w cieniu pięknej i efektownej kuzynki. - Jak się miewa lady Sara? - Dziękuję, bardzo dobrze. - Jeśli w tych słowach był sarkazm, to bardzo subtelny. - Właśnie niedawno wyszła po raz drugi za mąż. Czy mam ją od pana pozdrowić? - Zostawiam to do pani uznania. - Znowu się jej przyjrzał. - Miała pani wtedy na sobie niebieską suknię, bardzo jasną, prawie białą. Bella uniosła lekko brwi. Doskonale wiedziała, że ledwo ją wtedy zauważył. Fakt, że po tylu latach pamiętał kolor jej sukni, mocno ją zastanowił. Taka pamięć mogła być bardzo pomocna. Albo niebezpieczna. - Pan mi pochlebia, Wasza Wysokość. - Przyjąłem zasadę, żeby nigdy nie zapominać spotkanych kobiet. - Wierzę. - Zdaje się, że moja dobra opinia sięga daleko poza granice Cordiny. - Zmarszczył brwi, zaraz jednak uśmiechnął się niedbale i zapytał: - Nie obawia się pani przebywać sam na sam w księżycową noc z... - „Arystokratycznym hulaką”? - dokończyła za niego. - A więc pani czyta... - Pasjami. A jeśli chodzi o pańskie pytanie, to nie obawiam się ani trochę. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale tylko się roześmiał. - Muszę pani wyznać, lady Isabell, że nieczęsto bywam tak zgrabnie przywołany do porządku. Był bystry. O tym też powinna pamiętać. - Pan wybaczy, ale nie miałam takiego zamiaru.