łatwością by zauważyli, że nie jest zwyczajną pokojówką, za którą się podaje! Była pewna, że co prawda w końcu oczyszczono by ją z oskarżeń, lecz nie mogłaby wiecznie ukrywać, że jest córką swego ojca. Co więcej, istniało ogromne niebezpieczeństwo, że już przed rozpoczęciem oficjalnego śledztwa hrabia by ją rozpoznał. Oczyma swej żywej wyobraźni Tempera zobaczyła bardzo wyraźnie ogromne zamieszanie, które powstałoby, gdyby powiedziała księciu, co się stało. Rewelacje te byłyby nie tylko kłopotliwe, ale wręcz katastrofalne, przynajmniej dla lady Rothley. 115 Zakryła oczy dłońmi i spróbowała logicznie się nad tym wszystkim zastanowić. Mogła nie robić nic, tylko łudzić się nadzieją, że zanim książę odkryje, co się stało z obrazem, lady Rothley i ona zdążą już opuścić zamek. Ale dręczyło ją przeczucie, że zanim one wyjadą, hrabia, który na pewno dokładnie obejrzy zbiory księcia, też zorientuje się, że coś jest nie w porządku. Tak czy owak — Tempera poczuła się jak w pułapce i nie widziała żadnej możliwości wydostania się z niej. — Och, papo! — błagała, a był to krzyk z głębi serca. — Gdziekolwiek jesteś, pomóż mi! Tak bardzo potrzebuję twej pomocy! Rozdział 5 Im dłużej Tempera zastanawiała się, co powinna robić, tym bardziej czuła się zagubiona. Miała wrażenie, że wszystko wokół niej rozpadło się na drobniutkie kawałeczki, a ona nie umie złożyć ich w całość. W każdym kroku, który mogła przedsięwziąć, czaiło się niebezpieczeństwo, bierność zaś mogła okazać się jeszcze groźniejsza. Gdyby hrabia akurat nie przebywał w zamku, może oszustwo pozostałoby długo niezauważone. Przecież wielu ludzi dostrzega tylko to, co chce zobaczyć. Książę zaś, który zna obraz jak własną kieszeń, być może wcale by mu się nie przyglądał. Po prostu byłby zadowolony, że dzieło wisi na miejscu. Jednak Tempera była pewna, że prędzej czy później hrabia przyjrzy się wszystkim obrazom i będzie rozmawiał o nich z księciem. Tak właśnie zawsze postępowali znawcy sztuki, tacy jak jej ojciec i hrabia. Nawet jeśli wcześniej oglądali obraz setki razy, to i tak, kiedy tylko nadarzyła się okazja, stawali przed nim, przyglądali mu się z podziwem i, jak często mawiał ojciec, wsłuchiwali się w to, co do nich mówił. Muszę coś zrobić, postanowiła. 117 Lecz zaraz nasuwało się pytanie — co? Siedziała w cieniu drzewa oliwnego i niewidzącymi oczyma wpatrywała się w świeżą zieleń doliny, nieświadoma niczego poza zamętem we własnej głowie. Nie zdawała sobie sprawy z urody otoczenia, z tego, że wśród kwiatów bzyczą pszczoły, a w powietrzu unosi się zapach dzikiego tymianku.